18 ปีจากเเคนาดาสู่พระชาวดอย

           

           ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น กับประเทศเราในเวลานี้ เเต่ความรู้สึกเมื่อดู วิดิโอ   สั้นๆเรื่องนี้ จากกลุ่มเด็กหนุ่มที่บังเอิญไปพบพระต่างชาติ ที่ต่างจังหวัด ในประเทศไทยเรา เเล้วบังเอิญมีกล้องวิดิโอ เเละกล้องถ่ายภาพ เราจึงได้เห็นเรื่องราว ความคิดของคนๆหนึ่งที่ตัดสินใจบวช มายาวนานถึง 18 ปี ในพื้นที่กันดาร เราจะไม่ถามถึงอุดมการณ์ เพราะอุดมการณ์นั้นเเม้กระทั่งหนุ่มสาว ไฟเเรงก็ต้องยอมรับในวันหนึ่งว่า นอกจากเพื่อชีวิต เมื่อผ่านไประยะหนึ่งก็รู้ซึ้งต้องต่อคำไปข้างหลังว่า เพื่อชีวิตกู ก็ต้องมาก่อน การตัดสินใจทำอะไรได้เป็นระยะเวลานานๆ ที่สวนกระเเสกับสิ่งที่คนอื่นทำกัน ถ้าไม่ใช่เพราะรักที่จะทำมันจริงๆ ก็คงไม่มีเหตุผลใดมาอ้างได้ นอกจากเราหาความสุขกับสิ่งนั้นได้จริงๆ ดังเรื่องราวสั้นๆในวิดิโอนี้ เเม้ไม่ได้มียอดถล่มทลายในการดู เเต่เวลาที่เราเสียเวลาดู อาจเทียบไม่ได้กับเวลาสิบกว่าปี ที่พระรูปนี้ซุกซ่อนตัวเองอยู่บนยอดดอย มาเนิ่นนาน ไม่ได้มีชื่อเสียงอันใดให้ดารา หรือใครๆเเห่กันไปกราบ ภาษาที่ท่านใช้ก็ง่ายๆน่าจะได้จากการเรียนรู้จากคนท้องถิ่น เเต่คำถามหนึ่งที่พระเเคนาดารูปนี้พูดถึงคือ ชอบปฏิบัติ จึงอยากบวช เเละผลที่ได้รับจากการปฏิบัติ(สมาธิ)คือ ความสุข  สิ่งนี้เองคือ กุญเเจเเห่งความสำเร็จ ที่คนเราตามหากัน ทุกสิ่งที่คนเราทำ หากไม่รู้ว่าเป้าหมายของการกระทำของเราคือสิ่งใด ต่อให้ผลเเห่งสิ่งที่ทำ เป็นความสำเร็จ ความมั่งคั่ง ความพรั่งพร้อม แต่หากยังไม่ถึงความสุข จุดนั้นๆเราก็คงจะยังถามตัวเองว่า เรามาอยู่ตรงนี้ทำไม ชีวิตพระ เป็นชีวิตที่หยุดตัวเองจากจุด สิบนับย้อนกลับไปหาศูนย์ คือจากมีจนล้น เเล้วพบว่านั่นคือภาระ เมื่อสละกลับย้อนเดินไปยังศูนย์ จะรู้สึกถึงความเบาสบาย กายไม่หนัก เพราะไม่มีอะไรให้ยึดถือ ใจก็จะกลับไปยังจุดกำเนิดของใจ ที่ไม่ผูกพันธ์กับสิงใด ความสุขที่จีรัง จึงเกิดจากภายในอย่างเเท้จริง...เชื่อเถอะว่า รอยยิ้มของพระจูเลียน พระของชาวดอย เป็นรอยยิ้มเเห่งความสุข ที่คนไทยใจอยู่กรุงทุกวันนี้ ทำหล่นหายไปนาน....กราบนมัสการมาด้วยความเคารพอย่างยิ่ง......

เราไม่ได้เดินทางเพียงเเค่ไปให้ถึงจุดหมาย

เเต่จุดหมายเป็นเเค่ส่วนหนึ่งของการเดินทาง

                                               บุญ-พา-ไป