บันทึกอุปัฏฐากพระธัมมชโย 17ปีเหตุการณ์ยังไม่เปลี่ยน

              จากบันทึกของอุปัฏฐากผู้ใกล้ชิดพระเทพญาณมหามุนี(หลวงพ่อธัมมชโย)ได้บันทึกไว้

              ถึงเหตุการณ์เมื่อ 17 ปีก่อน จะเห็นว่ารูปเเบบการหาความผิดคล้ายๆเเบบเดิม

              เเม้จะมีข่าว เจ้าทุกข์ออกมายืนยันไม่เอาผิด เเถมยังขอบคุณที่วัดพระธรรมกาย

              ช่วยเยียวยา หลังเปิดประชุมชี้เเจงสมาชิกเรื่องเเผนฟื้นฟูกิจการ

              เเม้ข่าวของผู้ถูกกล่าวหา คือตัวหลวงพ่อท่านเอง ไม่ว่าเวลาจะผ่านมาซักกี่ปี

             ก็ยังคงทำงานเพื่อพระศาสนา มาอย่างต่อเนื่องไม่ว่า สุขภาพทั้งกายเเละใจ

             จะถูกบีบคั้นขนาดไหน คนๆหนึ่งหากเริ่มต้นทำงานเพื่อส่วนรวมด้วยมือเปล่า

             สร้างสาธารณประโยชน์คือวัด เพื่อการฟื้นฟูพุทธศาสนาให้กับประเทศที่ได้ชื่อว่า

             เป็นเมืองพุทธ เเต่ตกอยู่ในสถานการณ์ มีวัดร้างเพิ่มขึ้นทุกวัน จำนวนพระ เณร

ที่บวชระยะยาว ลดน้อยลงไปทุกที อีกทั้งเหตุการณ์ฆ่า ทำลาย พระสงฆ์ในภาคใต้

ที่ได้ยินกันบ่อยๆยังไม่ลดน้อยลง เเละงานฟื้นฟูโครงการปลูกฝังหลักศีลธรรมในเยาวชนไทยที่กำลังเห็นรูปร่างขึ้นทุกปี

ฟื้นฟูภาพการตักบาตร ให้คนกลับมาตื่นตัวกับการทำบุญ มีกำลังใจฝ่าด่าน

ภัยเศรษฐกิจในปัจจุบัน เเละหนุนให้เศรษฐกิจของชาติหมุนเวียนผ่านโครงการต่างๆโดยที่ไม่ได้รับงบสนับสนุนจากภาครัฐใดๆ นอกจากเงินบริจาค เเละศรัทธาของคนทั้งในเเละต่างประเทศ

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำขึ้นมาง่ายๆ ผ่านการลองผิดลองถูก ภายใต้ผู้นำที่เข้มเเข็งอย่างหลวงพ่อธัมมชโย

ภาพการรวมสงฆ์ทั่วประเทศจึงได้ปรากฎให้เราได้เห็นในยุคนี้เเต่ภาพความขัดเเย้ง

ปมเงินบริจาคที่ถูกโยงให้เกิดกระเเสสังคมไปในทางลบ ณ ปัจจุบันกำลังเกิดขึ้น เพื่อประสงค์สิ่งใด

คืนความถูกต้องให้กับใคร หรือสาเหตุจริงๆคืออะไร

ใครอยู่เบื้องหลัง เเละเหตุไร จึงมีกลุ่มต่างๆออกมาเรียกร้องความเป็นธรรมให้ท่าน

เเม้กระทั่งคนที่รับใช้ใกล้ชิดท่านที่สุด เเม้ไม่ได้ออกมาเรียกร้อง ให้สัมภาษณ์สื่อใดๆ

เเต่คำบอกเล่าผ่านตัวอักษร คงจะเข้าใจความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่อยากถามสังคมในวันนี้ได้ เเม้จะผ่านมาเเล้ว 17ปี

จันทร์ที่ 23 สิงหาคม 2542

 

งานบุญใหญ่ผ่านไปเเล้ว หวังว่าจะมีเหตุการณ์ดีๆเกิดขึ้น โดยไม่นึกเฉลียวใจเลยว่า

เหตุการณ์ร้ายๆกำลังคอยซุ่ม จ้องเล่นงานเราอยู่

เย็นนี้มีข่าวด่วน มีหมายจับหลวงพ่อ พอทุกคนรู้ข่าวว่ามีการออกหมายจับหลวงพ่อ

 ต่างก็เป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย ผู้นำบุญทุกคนเดินทางมุ่งหน้ามาที่วัด

 ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นพนักงานของศูนย์บริการข่าวสาร

บอกให้ผมเช็คข้อมูลว่าจริงไหม?

โทรมาบอกผมว่าทุกคนกำลังเดินทางมาที่วัด

โทรถามรายละเอียดเป็นระยะๆ

มีบางคนแจ้งว่า ต้องเดินทางไปต่างประเทศ เขาเป็นห่วงหลวงพ่อ

 จึงได้ตัดสินใจยกเลิกการเดินทางหมดแล้ว

ผมถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น?หลวงพ่อยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
อยู่ๆก็ออกหมายจับ
สถานการณ์แบบนี้ ไม่น่าไว้วางใจ  รู้สึกว่าหลวงพ่อไม่ค่อยปลอดภัยเสียแล้ว
และเหมือนมีอะไรที่ไม่ชอบมาพากลซ่อนอยู่  เพราะตามปกติควรจะมีหมายเรียกออกมาก่อน 
แล้วค่อยออกหมายจับ

นี่ออกหมายจับเลย

จับแล้วก็ต้องประกันตัว  ถ้าหากเขาไม่ให้มีการประกันตัว

เขาก็ต้องพาหลวงพ่อเข้าคุกแล้วตามกฎพระจะเข้าไปในนั้นไม่ได้

เขาก็ต้องจับหลวงพ่อสึกเสียก่อน

ถ้าเหตุการณ์เป็นไปตามนี้ ก็เป็นเรื่องที่น่าวิตกอย่างมาก
ที่อยู่ๆจะมาจับเข้าคุก จับสึก ทั้งๆที่หลวงพ่อมีความตั้งใจมาบวช
มีแต่ทำนุบำรุงพระศาสนา และท่านยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ เป็นเรื่องที่ทุกคนไม่เข้าใจ

ถ้าหากเหตุการณ์ร้ายแรง  และความไม่ยุติธรรมจะเกิดขึ้น
ยังไงหลวงพ่อก็ได้แสดงเจตนารมณ์ไว้ว่าจะขอตายในผ้าเหลือง
และคิดว่าสาธุชนทุกคนก็คงไม่มีใครยอม
...........................................................
ค่ำนี้ผมเริ่มรู้สึกเหนื่อยจากอาการบ้านหมุน และความดันต่ำ
มีคนบอกว่าอาการนี้ต้องพักให้มากพอ  จึงจะดีขึ้น
แต่สถานการณ์น่าเป็นห่วงเช่นนี้ แม้อยากพัก
แต่ก็ยังพักไม่ได้ เพราะเดาไม่ถูกเหมือนกันว่า
จะมีการบุกจับหลวงพ่อหรือไม่
..............................................................
4ทุ่มกว่า ผมรีบปั่นจักรยานไปเอาย่ามของหลวงพ่อที่กุฏิคุณยาย
สังเกตุ 2 ข้างทาง ผมเห็นหลวงพี่ยืนดูแลความปลอดภัยกันอยู่
เพราะเป็นห่วงหลวงพ่อ เห็นแล้วหดหู่ใจ รู้สึกสงสาร
หลวงพี่ทุกรูปที่ต้องลำบาก  อดหลับอดนอนกันอย่างนี้
ชีวิตผมในคืนนี้ ถ้าเปรียบเป็นเครื่องยนต์ ก็เหมือนกำลังขับเคลื่อนผ่านคืนแห่งความมืดมิด
โดยที่ไม่รู้ว่า จะไปรุ่งเช้าที่ไหน
ระหว่างทางที่มืดมนนี้ มีแต่ความหิว เพลีย เหนื่อย เมื่อย ง่วงและวิตกกังวล

......................................................

ตี 3 กว่าแล้ว ผมยังฟุ้งซ่าน คิดมาก ทั้งที่เหนื่อยและเพลียมาก
อยากนอน แต่ทำไมนอนไม่หลับ มีบางอย่างในหัวยังคงวิ่งๆอยู่
เลยตัดสินใจ ลุกขึ้นมาหยิบสมุดบันทึก
แล้วก็เขียนๆๆๆๆๆๆลงไป
ภาพที่ผมเห็นในตอนหัวค่ำ เป็นภาพที่ผมไม่มีวันลืม
ผมเห็นสาธุชนขวักไขว่ทั้งสองข้างทางภายในวัด เจ้าหน้าที่ทุกคนกำลังช่วยกันโบกรถจัดเส้นทางจราจร
เห็นบางคนพูดไมโครโฟนเสียงดัง
ผมเห็นไฟทุกดวงในวัดเปิดส่องสว่าง ได้ยินเสียงสาธุชนสวดมนต์ทำวัตรเย็น
บริเวณฟุตบาทข้างถนน ผมเห็นสาธุชนกลุ่มใหญ่ออกมานั่งกันเป็นแถวยาว

เด็กตัวเล็กๆก็ตามพ่อแม่มาด้วย
ทุกคนต่างก็หอบหิ้วลูกหลานพากันมาหมดทั้งบ้าน
แทนที่ทุกคนจะได้นอนหลับอยู่ที่บ้านอย่างสบายๆแต่กลับยอมมาลำบากอย่างนี้
เป็นภาพที่เห็นแล้วตื้นตันในในความสามัคคีของทุกคน
เป็นความรักที่มีต่อหลวงพ่อ
ทุกคนคงงงๆเหมือนผม  ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ได้แต่รู้อย่างเดียวว่า หลวงพ่อกำลังอยู่ในอันตราย

และทุกคนก็คงมีความคิดเหมือนกันหมดว่า

เราไม่อยากสูญเสียหลวงพ่อไป

ที่ผ่านมา  มีผู้ไม่หวังดีพยายามตีศรัทธาที่มีต่อหลวงพ่อให้แตก
จึงกล่าวร้ายหลวงพ่อต่างๆนานา  แต่ทุกคนที่เข้าวัดมาปฏิบัติธรรมรู้ดีว่า
หลวงพ่อไม่ได้เป็นอย่างที่เขากล่าวหา ทำให้ศรัทธาที่มีต่อหลวงพ่อ
นอกจากจะตีไม่แตกแล้ว ยังกลับมั่นคงและเหนียวแน่นมากขึ้น

เวลานี้ผมอยากให้มีใครสักคนมาช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจสักหน่อยว่า

หลวงพ่อผิดอะไร?

ในเมื่อผมเป็นคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ชิด

ได้เห็นสิ่งที่หลวงพ่อคิด   สิ่งที่หลวงพ่อทำ

หลวงพ่อทำงานให้กับส่วนรวม  ทำนุบำรุงพระศาสนา ทำคุณประโยชน์ให้กับแผ่นดิน

ให้กับโลก แล้วทำไมหลวงพ่อต้องมาเจออย่างนี้

อยู่ๆก็จะมาจับหลวงพ่อ เป็นสิ่งตอบแทนที่ไม่ยุติธรรมเลย

เป็นสิ่งที่ผมและทุกคนไม่เข้าใจ

โค้ก อลงกรณ์  สถาปิตานนท์